تقدیم به :
آن زندانیانی که زخمهایشان لبخند دخترکانیست که هـــر لحضه زیباتر می شکفند .
به آنهای که به هر نحوی برای «آزادی» فعالیت کرده اند و آن
ابر انسانهایی که در خون چرکیشان غرق شدند و دم بر نیاوردند.
به: «وارتان» هایی که به جز آزادی چیزی دیگر نگفتن ...نه و نه گفتند .
تو بیامن لب پروازم
(1)
تابوت مرده‌ی خویش را
در دره‌ی بی انتهای
عقل
انداخته‌ام .
گر تو…منی
من لب پروازم .
«1375 –سقز»
(2)
حرفی از دریا نزن
دست خودم که نیست
من…چ ااا
ر
ی میشوم
«3/79 –اصفهان »
(3)
چشمانم بر زمین
گریه‌هایم در پرواز
تو…در باد
در رنگین کمان کوچه
کاش آواز نگاهی
مارا پیوند می داد
«3/79 –اصفهان »
(4)
بیا سایه هایمان را دعوت کنیم
و تنگ تنگ …همدیگر را
م…ع…ن…ی…کنیم
من از تکرار
خ خ خ
و و و
د د د
م م م
خسته ام
«30/10/79-تبریز»
(5)
جنگل:
در ظلمتم ...به حیرت می رسد
پنجره:
در سایه سار ...تنهائیم
به شیدایی...
حقیقت همین است
دستهایت
پرده‌ی ماه را
دریدند.
«26/10/79-تبریز»
(6)
بر اشکهایم زخمیست
گر ببارد
زمین را تاب تحملش نیست
فریاد دردیم
گر از تو بگزرد
خدا میمیرد …!!!
دستهایم
رویاهای ملتی است
که از آن
درخت
نرگس
وستاره ...میروید
«5اسفند 79-تبریز»
(8)
چراغها را خاموش کن
قلم و کاغذی را کنارم بگذار
و برو ...
می خواهم
به تو... بیندیشم
«212/120/79-تبریز»
(9)
راستی ...!
نمی پرسی ...چطور شد ...شاعر شدم ...؟
آنروز ، قرارمان
پشت نگاه حنجره بود
تونیامدی
من از فرط دلتنگی
به نیمکتی معتاد شدم
«23 اسفند 79- تبریز »
(10)
افیونی از غلظت دود و دردم
دعوتم کن
شبی
خدا را
پای منقل کشیم .
«28/12/79-بازداشتگاه تبریز –راه آهن »
کافیست بنویسید
پرنده ...
و از میان مداد رنگیهایت
آبی را
انتخاب کنید.
بانو 1
ازآفتاب چکیده ای، بانو
توبنویس ؛ دریا
غریبترازیک اتفاق
آبی ترازخسته
برآستانه ی این همه بیکسی
آمده ای ،بانو
من نوشتم و گریختم
مادرم ریخته پرگرفت
تا اوج پست تمنا .
من به کشتن خویش
تا دختران مفرغ
عاشقم .
ازنبض خنجرو ازگونه های شیدا ،آمده ام بانو
دستهای تهی من
پرازپنجره و پرهرچه که پرنده است.
ازآفتاب آمده ای بانو
واین همه نوشتن اتفاق نیست،
دستهای مادرم ،هنوز
لای این ابرها جاریست
ومن به کشتن خود
ازپنجره و پرنده
گریسته ام.
8/2/2005 سلیمانیه
2
بانو،
با من بیا ، تا ته این من بی چراغ
ازسایه ی نور و صدای خواب میترسم
چه ترافیکی دارد
به صف نشسته اند خدایان .
من ظهورخواهم کرد
ظهورخواهم کرد
آنگاه که دیگر صدایی نباشد .
بانو
چه دستهای نحیفی دارد مهربانی
وشاعر چه مجهوربه متروکه های
شک پناه میبرد .
چه دردی دارد این پرسه های سئوال
چه بلند
فریادم را درین کوچه پس کوچه ها
له میکنم .
با من بیا بانو
خدایی را به زنجیر میکشم
درسکوتی ملکوتی
که نفس نجنبد،
وآنگه توبیایی وبی خود وبی خدا معنا شویم .
بی حرف و بی آیه میگویم
تمام سوره های تنم
سفروجاده نوشت .
گریختم که بنویسم
مینویسم که بگریزم .
خدایان پشت این چراغ قرمز میترسند ، بانو
بگذارچراغی دیگر نباشد .
بگذارخدایی را درقهوه خانه ها بیابیم
که روزنامه می خواند و چای می نوشد .
اینگونه باید ظهور کرد.
توبنویس ؛ شاعرها لاشعورند
بنویس ؛ تف به این جاده ها
روی سفر سیا .
چه باک ، من دوباره
بی حرف و بی آیه میگویم
خدایتان را به متروکه های شک
می برم ،
تا تو باشی
ومن
دیگرننویسم
نگریزم .
16/5/2005 سلیمانیه