چه حقیقتی تلخ تر از واقیتهایست که هر روز با تو بیدار می شود و با تو به خواب می روند. واقیتهایی که هیچ

                                    

وقت به میل و رغبت تو نیست، حوادثی که هرگز منتظرشان نبوده ای، برخورد هر دقیقه تو با کسانی که دوستشان نداری، نمی شناسی، با گرفتاریها و مشکلات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، به چیزهایی که تنها در قالب رویا و آرزو باقی خواهند ماند. به گفته هدایت مثل خوره جان آدمی را می خورند. گم شدن در میان این همه ترافیک و این همه صدا، گم شدن در لابه لای این آدمها که مثل سایه از کنار تو رد می شوند.مشکلات زندگی روزمره تو را به بستر تنهاییهات می برد و آنوقت است که اندکی خودتی و به همه چیزت فکر می کنی. به آنهایی که دوستشان داری، به عزیزانی که جا گذاشته ای، به زنت، مادرت، دوستانت ...باید سالها و ماهها را بشماری به امید روزی که شاید برای تو نباشد، برای یک لحظه برگشتن به آغوش خانواده ات، خاکت، شهرت و بار دیگر خودت را در میان خیابانها، پارکها و کوچه پس کوچه ها ببینی.تو همیشه محکومی به چیزهایی که باورشان نداری، باور کردن حقیقتهایی که جز سکوت تاویلی برایشان نداری. در این لجنزار آدمی به چه کسی به چه چیزی پناه ببرد؟ به خدایی که نمی شناسیش، به ادیانی که جز ترور کاری بلد نیستند، به کتابهایی که نمی دانی از کجا آمده اند...چاره ای جز تسلیم نیست. برای یک لحظه فقط یک لحظه آرامش چه بلاهایی را باید تحمل کنی...آدمی در فضای گند سیاست و شعارهای دروغین آزادی، دمکراسی و برابری. در جامعه ای که نگاه آدمی را نمی فهمند...درد آدمی را نمی فهمند...با هیچ ایهام و اشاره ای نمی فهمند...کسی به کسی مهر نمی ورزد...مهربانی، انسانیت فرسنگها فاصله دارد با این مردمان. هنوز کشفش نکرده اند. چاره ای جز این نداری که شبها برای یک لحظه آرامش، به جای آغوش زنت، نامزدت، مادرت، سرت را روی میز نادیها و مشروب فروشیها بگذاری و لنگ لنگان و تلوتلو خوران به دار و دیوار شهر بکوبی و فریاد بزنی و کسی صدایت را نشنود.اینجا جز فراموشی کاری ازت ساخته نیست.شاید به همین درد روزی گوشه ای از خیابانها که نمی دانی کجاست بمیری و سگی لاشه ات را بخورد یا رفتگری با هزار فوش و نفرین پرتت کند تو جدولی.خب زندگی بعضی از آدمها این طوری است.( ولی تو باور مکن )وقتی لبخندها یخند وقتی به قول شازده کوچولو آدما ماندن بی دوست، جز این چه کاری بلدید...تا کی می تونی بنویسی...؟ تا کی می خوانی....؟ آره دلی خوش سیری چند......؟

روزی آخر رخت از پرده عیان خواهم کرد                         

خلق را در تو به حیرت نگران خواهم کرد                          

نشاط اصفهانی

                                                                                                                               

                                  مرا گفتندی به خردی، چرا دلتنگی؟ مگر جامه ات باید یا سیم !                            

گفتمی ای کاش که این جامه نیز که دارم بستدیتی و از من به من دادیتی.                    

شمس تبریزی

                                                                                     

باید آشکارا قلب و اعصاب خود را در اختیار گریه ی انسانهایی بگذاریم که به آنها دروغ گفته شده است.

ماکس بکمن

                                                                                                                    

هر چه را بینم و شناسم

مظهر تو خواهد بود

و زمانیکه خداوند را به اسماء صدگانه اش بنامم

                                                                 به هر نام، تو را نهفته خواهم دید.                  گوته

 

اگر تا جدایی ازمن دور می شوی

چرا تا مجنون مرا به خود می کشانی...؟

اگردر کار آفریدن کوه کنی دیگر نیستی

چرا سمت و سوی کوه سنگی غرورت را به دلت آموخته ای..؟

                                                                                                                                                                  فرشاد ولیزاده

                                                                          

بیا همنفس با شقایق شویم

بیا موج و دریا و قایق شویم

بیا سوختن را تماشا کنیم

بسوزیم و هر بار حاشا کنیم.

                                                                                                                                          فرشاد ولیزاده