بانو 15

ازشما دوستان خوبم سپاگذارم که بانو رو بامن ساختید

بانو حرمتی بود که

شکست و من دیگر ننویسم.

بانو 15

 

بانو

عصمت گناهم را

بر خاکستر مرده ی من

تا کجای سکوت خود، می کشانی؟

من با غرور

عشقی مغرور یافته ام

ساده نیست که بگویم

ساده نیست.

بانو

از نیاکان صبوری آمده ام

از ریشه به آفتاب زده ام

در زمینی که مال من نیست

کجای این سکوت

بیقراریم بنشانم:

هر چه که هست

ََسر نقطه ی اول نیست

از نقطه، کوهم

حرفی بزن...

باران که آمد

بی چتر و بی چرا بیا

احتمال ریزش ما بسیار است

بانو

عصمت من مرده

گناه سکوت تو نیست

من با غرور آمدم

از نیاکان صبوری.

بانو

در زمینی که بیقراری، مرد نیست

ریشه به آفتاب زده ای.

23/5/2007

سلیمانیه