بانو ۱۶

بانو۱۶

آغوشت را بانو

بگذار سیگاری را تا ته این گستردگی

به درازای وقاحت قامت تنهائیم

تا سحر بنفشه و قارقار سبزه ها

بکشانم.

چه وحشتناک سیاهیست

من عشق را دیدم

بر دوش شب شتری

می رفت دنبال سم کلاغان.

آغوشت را بانو

تا من هست و بیقراری

تا خورشید شکوفه و دق الباب صرفه ای

گم می شوم

لای خواب کال شبوها

ترسم از قاصدکیست که آوازم می دهد؛بیا

آغوشت را بمن بده

می خواهم هستی ام را

بگیرانم

آه، آغوشت را بانو

تا اوج بنفشه

بیقرارم.

24مارس 2008  سلیمانیه